• De Tiny House Jamboree ~ My Tiny House Tour USA (3)

    DSC_04956 augustus – 10 augustus

    Een weekend om niet te vergeten! De Tiny House Jamboree 2015 in Colorado Springs, USA. Drie dagen vol met Tiny Houses maar bovenal vooral vol met de mensen. Inspiratie, warmte, openheid, betrokkenheid. En dat met 40.000 bezoekers! Eén grote Tiny House familie. Een enorm onverwachts succes en wat mij betreft absoluut voor herhaling vatbaar. Wat ben ik blij dat ik gegaan ben en wat heb ik genoten. Dit is mijn persoonlijke verslag.

    Camping

    Hieperdepiep… Hoeraaaaaa. Ik ben er! Station één is de speciaal voor de Jamboree gecreëerde camping. Ja, je staat op de lijst. Daar is je plek. Super! Om me heen nog niet heel veel mensen maar het beweegt. Een enigszins zenuwachtige lach op een ieder zijn gezicht. De zin in het evenement is voelbaar.
    Oh wat is dit tof. Tijdens een kennismakingsrondje over de camping krijgt de een naar de ander kippenvel. Veel mensen willen er graag eentje bouwen of laten bouwen. Dit evenement is voor hun een belangrijk startpunt. Zo ook voor mij. Alhoewel het project al draait, het bouwproces gaat nu pas voor mij beginnen. Terug bij mijn tent tref ik mijn buren, Scout en Marianne, van Tiny Living Giant Joy. Wat een lieverds! Scout bouwt al 22 jaar! En verzorgt voor dames hands-on workshops. Goed bezig! Kan ik wel gebruiken, deze energie en inspiratie!

    Niet alleen tenten… TINY HOUSES

    DSC_0022Nog geen twee minuten later hoor ik het gebrul van een truck. Hij heeft het zwaar!!! Een nog niet volledig afgemonteerde Tiny House komt het terrein oprijden. Ik houd mijn hart vast… Het is namelijk geen Hollands grasveldje waar we staan… Nee, het piept en het kraakt en wiebelt erover! Wat een dappere mensen! Zo, ze staan. En met een noodgang gaat de klep van de motor open. Van een afstand kan ik de warmte zien kringelen boven de truck. Ja, eerder die dag ook al oververhit. En wat een zenuwslopende reis moet dat zijn geweest! Maar wat cool, ik vergeet het bijna te zeggen, een Tiny House op de camping! En dat vinden er meer dus in no time staat er een groepje klaar voor een rondleiding! Met veel trots en enthousiasme krijgen we zicht!
    En dan, slapen. Met de Jamboree in mijn achterhoofd. Goede keus om op de camping te gaan staan. Al is het 4 dagen volledig off grid met zo’n huur-hok-wc in het midden, ik heb de juiste mensen om me heen. De Tiny House Jamboree 2015 mag beginnen!

    Dag 1, Geopend!

    DSC_0506Ik krijg een lift van Keith naar het terrein. Keith mag nog downsizen, zo ook de inhoud van zijn auto. De gehele lading verschuift bij iedere bocht. Ik moet lachen… Hij parkeert en ik ga naar binnen. De heuvel over. De heuvel over… Kippenvel… En het klinkt wellicht wat dramatisch maar stel je voor dat je allemaal van die mensen om je heen hebt. Die dit allemaal willen of al hebben. En die zich soms, zelfs in dit grote land waar het toch redelijk populair is, alleen voelen in hun wens. En die stop je samen op één terrein. Met allemaal Tiny Houses. En met allemaal sprekers die je door en door kent van de boeken, de video’s op internet, de blogs, de websites, de foto’s. Opeens is dat allemaal op één plek. Dat waar je hart harder van gaat kloppen. Dat past bijna niet in een mens! Je kunt je de enorme buzz daarom wellicht wel voorstellen. Drama is dus volledig toegestaan. Ongegeneerd! Ik ga door de ingang met een hart zo groot en open als mogelijk! Hoef ik niets voor te doen, gaat helemaal vanzelf.

    Ontvangst

    Oh, ik ben zo benieuwd! En daar staat Darin van EcoCabins, ik herken hem door de kaart op zijn buik. Organisator. Ik kreeg vooraf de vraag me vooral te melden omdat ik van zover kom. Goed. Doe ik. Leuk! Hij ziet me en ik krijg een dikke knuffel! Vanaf dat moment pikt hij me af en toe op, stopt een t-shirt en een sticker in mijn handen, maakt een praatje met me, stuurt me naar een kamer in het museum om vooral met een erg bekende spreker te gaan kletsen. Kortom, ik word verwend. Vanaf het allereerste moment!

    Tiny House Walhalla!

    DSC_0015En dan de Jamboree. Huisjes van Sprout, EcoCabins, Volstrukt, Simblissity, Tumbleweed, hOme, een zeecontainer, zonnepanelen, compost toiletten, windturbines, isolatie materiaal, yurts, Jay Shafers eerste huis, Gypsy Wagons, bloggers, Tiny House community kraam en meer! Er wordt in de verte een Tiny House frame opgebouwd. Voor ieder huisje staat een rij. Waar zal ik in hemelsnaam beginnen? Ik weet dat ik er nog twee dagen ben dus kies mijn huisjes gewoon maar uit. En dan sta je daar met een paar man in een Tiny House. Mijn eerste is de hOme van Andrew Morrison, althans, het model, niet echt zijn huisje. De rondleiding door dit huisje staat op mijn site en ken ik goed. Fan van! Ha, nu in het echt. Ondanks de mensen om me heen die ook een weg door de deur proberen te vinden, gaat het prima. Alles is te zien. Een ieder geeft en krijgt de ruimte. Fantastisch. Trap op, loft in, keuken door, badkamer in. En wat een ding is het ook. Hoezo Tiny! Tof dit! Volgende…

    Test

    Met mijn eigen schets in mijn hoofd probeer ik de huisjes min of meer te testen. Hoe voelt dit? Wil ik dat? Hé, zo kan het ook. Zo gaat er bijvoorbeeld, heb ik nu gezien, een grote streep door de opzet van mijn keuken, op dit moment opgesplitst door een gang met aan weerszijde een blok. Zo gaan we het dus niet doen! Veel te onrustig en geen lekkere plek. Waardevol dit! Daarom moet je het gewoon zien. Pas dan leeft het, althans, voor mij.

    De bekende sprekers

    Bij het sprekersveld staat de prachtige Gypsy Wagon. B.A. Norrgard (A Bed Over My Head) geeft een emotionele speech over de Tiny House movement, Alek Lisefski (Tiny-Project) volgt met grappige anekdotes over samenwonen DSC_0513in zo’n klein hokje. Andrew Odom (Tiny r(E)volution) met wie ik via de mail al wat had uitgewisseld, gaat als een comedian te keer met als onderwerp digital nomad. Werken vanuit je Tiny House. Dit gaat drie dagen lang door. Hoe krijgen ze het voor elkaar! Je zult maar gewoon anders willen wonen, er een blog of iets anders over starten en een podium op moeten. Dat mag je dan gewoon even doen! En ze doen het, goed! Chapeau. Gewoon gaan! Het zijn  mensen als jij en ik, met eenzelfde wens die net zo enthousiast rondhobbelen over het terrein omdat ook zij blij zijn nu eindelijk eens hun grote inspiratie te mogen ontmoeten.

    Zo breng ik het grootste deel van mijn dag door. Af en toe een praatje, een kennismaking, het enthousiasme en weer verder. Volgende huisje. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb op dag één. De naar nu blijkt rustigste dag, ongeveer 10.000 mensen! Aan het einde van de dag ben ik kapot. Geeft niet. Gaat vanzelf weer over.

    Dag 2

    Wat? Er staat een rij tot voorbij de parkeerplaats (en die dingen zijn groot in de US). Willen allemaal naar binnen. En het is nog vroeg. Ik ben gelukkig op tijd en ben deze keer met de benenwagen naar het terrein gegaan. Samen met Greg van Rocky Mountain Tiny Houses. Ik had vooraf contact met hem gezocht omdat hij op mijn route terug ligt. En hij bouwt prachtige huisjes! Je hebt er vast al eens een paar voorbij zien komen. Zonder enige verwachting heb ik hem gemaild met het idee dat hij de mail waarschijnlijk niet eens op tijd zou kunnen lezen. Maar wel. En hij zoekt zelfs nog een kampeerplek. Heb je die? Uhm, ja, volgens mij kun je er nog wel bij. Kijk! Dat gaat leuk. Een echte, creatieve Tiny House bouwer pal naast mijn tent! We spreken elkaar en treffen elkaar af en toe op de Jamboree. De informatie en de ideeën die ik oppik van de huisjes en de sprekers gaan tijdens de lunch over of van tafel. Ik mag ze allemaal stellen, mijn vragen! Fijn en gezellig!

    Who came the furthest??

    mainstageMet de dag van gister nog in mijn benen en de speakerlijst om u tegen te zeggen voor die dag, plaats ik mezelf vervolgens op de grond voor de Gypsy Wagon. In de schaduw. Kai van Tiny House Lending komt op, als MC voor de sprekers van die dag. Hij kijkt naar het publiek: ‘Let me ask you something: who came the furthest??’ Ik schrik stiekem een beetje. Dat zou ik nog wel eens kunnen zijn. Maar ja, om nu Holland te gaan brullen. Er komen hier en daar wat Staten voorbij. Opeens hoor ik iemand anders Holland zeggen. En nee, dat gaat niet over hemzelf. Geen idee wie het was maar ik kan niet meer blijven zitten. Hup, naar het podium. En ik krijg een enorm applaus. Ik voel mijn wangen warm worden en ga op de rand van de wagen zitten. Hoe schattig is dit! Alsjeblieft, een Tiny House pet.

    #FamousFrieda

    En opeens ben je min of meer beroemd (#famousFrieda). Zit ik voor een moment onder een boom, komt er iemand naar me toe. ‘Hey, you’re from Holland!’ Gesprek volgt. Zit ik naast iemand voor een spreker: ‘Hey, you’re from Holland. I want you to meet someone.’ En we vertrekken richting een nieuwe bubs vrienden in één van de Tiny Houses. Even later komt een lange man op me af. Zijn moeder is Nederlands en hij wilde me zeggen dat door mijn komst, hij ook is gegaan. Zijn vrouw: ‘if she goes, you háve to!’ En de sprekers, die zijn ook erg nieuwsgierig wie er nu zo’n idioot lange reis aflegt. ‘Hi!! How nice to meet you!’ Ik word er verlegen van!

    Tiny House Family

    DSC_0003Zo zal dag 2 van begin tot eind verlopen. Ontmoeten, kletsen, kennismaken, lachen, gekkigheid (met z’n 35-tige in één huisje). Heerlijk dit! En de kennismaking is geen vluchtige hi-bye. Nee, gedurende de dag tref ik ze weer en weer. ‘Waar ben jij geweest? Wat vind jij tof? Wat vind je hiervan? Heb je die gezien?’ Alsof je continue de afwas staat te doen bij de camping. Ken je dat? De leukste plek!
    Het gevoel, het enthousiasme wordt daardoor alleen maar sterker en sterker. Dag 2 brengt totaal 18.000 mensen bij elkaar! Het lijkt echter eerder één grote familie dan een terrein vol bezoekers. Er is een buzz. En hij is sterk. Je merkt het aan de sprekers. Je voelt het aan de massa. Je ziet het aan de eigenaren van de huisjes. De wallen groeien weliswaar en het is warm, erg warm maar de movement nestelt zich dieper en dieper. Dit gaat niet meer over Tiny Houses, dit gaat over de mensen en hun kleine wensen. Prachtig… werkelijk prachtig!

    Camping verrassing

    DSC_0488Jeetje, kan er nog een dag bij? Ja! Maar voordat hij begint, kom ik eerst terug op de camping. Mijn uitzicht is volledig geblokkeerd. Door slechts één ding: een Tiny House voor een familie. Er rennen drie buitenjochies rond. Wat een prachtig exemplaar, werkelijk. En hij is te koop. Nah, past niet in vliegtuig! Best jammer trouwens! Ook hier, ik ben nu toch bezig, wordt uitgebreid gekletst. En ik krijg een privé tour. En die wil ik van de kids en ik krijg hem. Geweldig! De poes ligt ergens achter de TV en de hond snuffelt een rondje om de truck. Hoe verzin je het. Gewoon op de camping!

    Dag 3

    Het gaat verder. Ik ben moe maar nog steeds niet voldaan en toch ook allang al weer wel. Dat geldt niet alleen voor mij. Ik loop maar weer een rondje. Zo groot is het terrein nu namelijk ook weer niet, maar je komt steeds weer DSC_0008nieuwe mensen en dingen tegen. Ik ben er nu toch, daar kan ik maar beter gebruik van maken. Tot een punt waarop ik me zowaar totaal even helemaal opgebrand voel. Eten! Zitten! Niets! Dat zitten lukt me nog en doet me goed maar bij de groente- en fruitkraam komt Darin naar me toe, de organisator: ‘wanna meet Jay Shafer?’ ‘Ueh…. Ja!’ Hij heeft eerder die dag een uur op het podium gevuld. Staande ovatie voor die man! Hij heeft zo ontzettend veel betekend voor de movement. En zo zijn er meer, maar deze man… Die meloen moet dus maar even wachten, zo ook de fles water en wat nog niet meer er door me wordt meegezeuld op dat moment. Het ziet er niet uit! En dan benoem ik nog niet eens het feit dat ik al drie volledige dagen off grid kampeer zonder douche of wasbak… Darin en ik, hij heeft ook amper gegeten, proppen een perzik in onze mond. Zie je het voor je? Plakkerige handen van het fruit, volgepakt en ongedoucht mag ik Jay Shafer ontmoeten.

    Jay Shafer

    En zo zit ik in het museum, in een ruimte weg bij de menigte. Hij geeft op dat moment een interview aan iemand. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit je energie geeft, keer op keer mensen ontmoeten, vragen beantwoorden, interviews geven. Ik heb het stiekem met hem te doen. En zo overvallen als ik ben door het voorstel van Darin, ik heb niets voorbereid, vraag ik me opeens af: waar gaan we het in hemelsnaam over hebben? Nou ja, ik kan op dat moment maar één ding doen, met mijn plakkerige perzikhand, het gewoon maar zien. Loslaten…
    En dan is hij zover. De rest verlaat de ruimte en ik zit tegenover Jay Shafer. Eerst even onwennig maar al snel stelt hij voor om naar mijn schetsen te kijken. Ze komen, merk ik dan, nu pas voor het eerst uit mijn tas. Vreemd, dat is ook zo. Ik ga dit ook doen!
    Gedurende de uitleg en het gesprek worden we allebei enthousiaster. Hij laat dingen op zijn laptop zien, tekent wat opties op papier en hij luistert naar de ideeën die ik heb: ‘You have a very good sense of space’. Goed om te weten, dat geeft vertrouwen in mijn design (die daarvoor al op de schop ging en dat waarschijnlijk nog wel een paar keer gaat doen). Ik vertel hem over maanhout en mijn wens om dat te gebruiken. Over de isolatie. Over waar mijn idee vandaan komt. Dat ik een 3D versie wil bouwen van karton, ware grootte. En hij schrijft het op en lijkt blij te zijn met de informatie. ‘Oh, it’s so good that you mention that, I wanna do that too! Thanks for the reminder!’
    Voor ik het weet gaat er bijna een uur voorbij. En we zijn allebei blij en enthousiast! Hij laat me zijn laatste schetsen zien van wat hij wil bouwen. En we denken allebei hardop en met elkaar mee.
    Een einde aan het gesprek is er dus ook niet echt. Tijdens het inpakken van mijn spullen komen er wéér zaken voorbij. Leuk dit! Bijzonder! Wie had dat gedacht!

    Dankbaar

    DSC_0018Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik het terrein weer op. Het is einde middag en mensen vertrekken langzaamaan. Wat overblijft is een immens dankbaar gevoel. Dankbaar voor mijn eigen eigenwijsheid om het gewoon te doen (ik had ook een trailer kunnen kopen), dankbaar voor de organisatie die zich uit de naad heeft gewerkt om deze totaal onverwachte enorme mensenmassa een prachtig evenement voor te schotelen. Dankbaar voor alle mensen die ik heb mogen ontmoeten en die me warm hebben onthaald. Dankbaar voor het gevoel werkelijk een groep getroffen te hebben die dit snapt. Dankbaar… Ik tref even later een aantal sprekers, Greg en de organisatie bij één van de Gypsy Wagons. Andrew Morrison zit op de rand en plukt wat aan zijn gitaar. Hij moet lachen om mijn versmolten Tiny Tony. Blije en stralende gezichten, bij iedereen. Vermoeide gezichten ook maar ontzettend voldaan. Wat een weekend! Als ik er aan denk schieten de tranen me weer in mijn ogen…

    Nog niet af…

    Het evenement heeft me duidelijk diep geraakt. En het doet me in beweging zetten. Nog geen idee waar naartoe. Ik wil in ieder geval de brug blijven slaan met deze groep en in contact blijven. Soms gebeurt het dat na een dergelijk event dat contact ook weer opeens weg is. Koud. Nee, dat is nu niet het geval. Via facebook wordt er al een aantal dagen druk gemaild, gedeeld, bevriend en gevraagd. De buzz gaat gewoon verder met eenzelfde enthousiasme. Ik word betrokken bij verschillende groepen en ben daar erg blij mee. Kan ik dit meenemen naar Nederland? Kan ik er een draai aan geven? Geen idee. Ik laat het maar rustig zijn gang gaan van binnen… Wie weet wat hiervan komt! Ik ben erg benieuwd dus wordt vervolgd…

    (PS Mijn volgende blog gaat over mijn terugweg. En mijn verblijf in een Tiny House (deze blogs zijn daar zowaar geschreven). Bijzonder om te mogen ervaren! Tot later!)

    (Van 22 juli tot en met 23 augustus ben ik de USA voor een bezoek aan de Tiny House Jamboree in Colorado Springs. Tot nu toe het grootste evenement op dit gebied. Onderweg hoop ik nog meer Tiny Houses en hun bewoners te treffen. Met een auto en tent rijd ik rond).


     

    FacebooktwitterpinterestlinkedinmailFacebooktwitterpinterestlinkedinmail

8 Responses so far.

  1. Lena schreef:

    Tjeeminee Frieda, wat mooi! Ik voel de liefde gewoon door je woorden heen. Wat bijzonder dat je dat hebt mogen meemaken en dat je zo met open armen ontvangen werd. Wauw! Ik hoop dat we snel gaan afspreken, Laurens en ik zijn razend benieuwd naar je ervaringen!

  2. Rein schreef:

    Hoi Frieda,
    Je oude buur hier. Wat gaaf die tiny houses. Mochten we ons tiny housje in a’dam verlaten weten we waarheen:) erg leuk geschreven, heel inspirerend. Hopelijk tot gauw. Rein

    • Frieda Bakker schreef:

      Hé buur! 🙂 Wat leuk dat je reageert! Dank daarvoor.
      Ik ben net terug van mijn hele tour door de USA en vanaf nu gaat het tastbare werk beginnen. Schets definitief maken, omzetten in werkbare plannen, financien regelen en vervolgens aan de slag. Spannend! Kom maar eens langs met Mara en Saar voor de mental support.
      Tot gauw!

  3. Anneke Pancras schreef:

    Hoi Friede,

    Je bent alweer een week thuis en wat een mooie dingen heb je meegemaakt en wat een verhalen. Geweldig om te lezen en de foto’s te zien.

    Je kunt hier vast wat mee. Heel veel succes.

    Lieve groet van Gerard en Anneke

  4. […] februari. Ik wil weten hoe het land voor me voelt. Zonder prachtige zomerzon. Zonder de high van de Tiny House Jamboree. Trekt het me dan nog steeds zo? De voornaamste reden om te gaan. En ik ga het combineren. De in […]

  5. […] zo goed als hersteld in februari voor de tweede keer naar de USA gegaan. Na mijn bezoek aan de Tiny House Jamboree van de zomer van 2015 kon ik namelijk op een of andere manier niet meer aarden in Nederland. Alles […]

  6. […] met de kleine huisjes en ik ga met een voldaan hart en veel informatie terug naar Nederland [link]. Ik kan echter bij terugkomst op een of andere manier mijn draai in Nederland niet meer vinden. De […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.