Het Project

Eerst dit – update 2024

Het project ‘My Tiny House’ – het bouwen van mijn eigen tiny house in Nederland – is helemaal anders gegaan dan gedacht en staat nu in de koelkast. De tiny house op wielen zoals ik deze voor ogen had in 2013 is er niet gekomen. Daarvoor in de plek heeft het me op pad gestuurd. In zowel Nederland als Amerika ben ik actief geweest op het gebied van anders wonen – kleiner en gemeenschappelijk -, en anders bouwen – modulair en in een fabriek.

Mijn doel is altijd hetzelfde gebleven: ruimte creëren op deze woningmarkt voor meer variatie opdat je jouw eigen natuurlijke ritme mag volgen met een plek die daarbij past. En niet andersom! Plus, een woningmarkt en bouwsector die sneller kunnen schakelen, en met flexibeler gebruik van ruimte.

Ik ben trots dat ik als pionier een bijdrage heb geleverd aan de discussie die nodig was en IS. Je leest er hierover op deze pagina in de blogs. Je vindt me ook in de rubriek ‘Appen met Frieda’ bij Klein Wonen Magazine (t/m editie 12), en andere media zoals podcasts.

Ik heb de ruimte die ik wilde hebben op mijn manier voor mijzelf inmiddels gecreëerd. Ik ben enige tijd terug al gedownsized tot iets meer dan twee koffers. Ik heb klein gewoond, op 19 m2. Daarnaast heeft het begrip ‘wonen’ voor mij een totaal andere betekenis en invulling gekregen, flexibel. Ik volg, en dat was de hele intentie van dit project, mijn eigen ritme.

Ik zeg: geslaagd!

Dank voor het volgen, en wie weet tot ziens!

Het project My Tiny House – een tijdlijn

De wens in 2013

Ruimte voor mezelf om in meer vrijheid te kiezen wat ik op dat moment wil of wat er nodig is. Niet gebonden aan een werkweek met contracten. Niet gebonden aan de financiële last van een voor mij te groot huis. In samenspraak met de landeigenaar een mooie plek in ruil voor wat arbeid. Zij een extra oog en hulp op het bedrijf, ik een mooie plek en de ruimte. Dat is wat me past en zó mag het van mij zijn. En deze droom zou zomaar heel erg tastbaar kunnen gaan worden. Hier in Nederland. Waarom ook niet?

In 2014 zette ik daarom de dappere stap. Van een kleine eengezingswoning in een woongroep in Noord-Holland, naar 19 m2 in een omgebouwde boerderij aan de rand van de Veluwe. Als tastbare start. Dat betekende downsizen! Ik vond het heerlijk!

Mijn huisje wilde ik bouwen van natuurlijke materialen. Ademend, met schapenwol als isolatie en maanhout voor de constructie en de muren. Zelf, met een team eromheen. Er werd getekend. Er werd druk geresearcht. Er werd gebeld en bezocht, want waar vind je deze materialen? Maar vooral, wie heeft er al een tiny house? Uhm… in Nederland? Niemand!

Streep door mijn plan

In de zomer van 2015 – ik had inmiddels mijn website, nieuwsbrief, en bedrijf op dit gebied gelanceerd –ben ik daarom voor inspiratie naar de Tiny House Jamboree in Colorado Springs USA gegaan. Resultaat? Hele plan op zijn kop! Mijn aandacht verschoof van zelf bouwen in Nederland, naar het willen ontdekken van dat grote land en de tiny house movement aldaar.

The movement in Amerika!

Begin 2016 ben ik daarom teruggegaan naar Amerika. Nu zonder roadtrip, mooie zomer, en een Jamboree. Hoe voelt het nu? Wat ligt hier voor mij? Omdat mijn leven al deels anders was ingericht kon dat nu ook.

Door mijn opgedane contacten en activiteiten zat ik zowaar eerste rang in de movement aldaar. Ik werd onder andere gevraagd om te schrijven voor Tiny House Magazine, voor het boek Turning Tiny, en om op de volgende Jamboree te gaan spreken over de verschillen en overeenkomsten tussen de movements. Check!

Met mijn daaropvolgende bezoeken, want er volgden er meer, bevond ik me in een prachtige positie; tussen de developers, investeerders, fabrieken, bouwers, associations, politiek, tiny house enthousiastelingen, media, en verschillende evenementen in. Wauw!

Om te kunnen reizen ben ik nog een keer gaan downsizen, voorbij een tiny house deze keer, totdat mijn leven in iets meer dan twee koffers paste. Mijn kleine woonplek in Nederland werd opgezegd en verplaatste naar tijdelijke verblijfplekken tussen USA en Nederland in. En mijn inkomen? Die kwam van allerlei kanten in de movement. Op afstand ben ik bijvoorbeeld kleinschalig woonprojecten gaan voorzien van huurders, kopers, en management.

Eigen Amerikaans bedrijf

In 2018 besloot ik de grote gok te wagen, een investeerdersvisum, zodat ik ook kan werken als ik er ben, en niet alleen op afstand. Mijn eigen Amerikaanse bedrijf werd opgezet, Frog Ventures LLC. Wat een klus! Mensen interviewen en inhuren, geld verzamelen, Amerikaanse boekhouding opzetten, bedrijfsplan maken geschikt voor consulaat, advocaat in de hand nemen, registraties van adres, bank, en bedrijf. Niet mega ingewikkeld als je burger bent, maar dat was en ben ik niet! Registraties zijn dan niet de gebruikelijke online activiteiten van slechts 30 minuten. Nee… 7 weken! Nu de andere 98% van het proces nog! Kip en ei situaties alom, in een land waar dingen toch net iets anders gaan en je dit deels op afstand moet doen. Een onmisbare en leerzame ervaring!

En waar draait mijn Amerikaanse bedrijf om? Ik ga, als het juiste visum daarvoor is goedgekeurd, onder andere kleine huizen verkopen, gebouwd in een fabriek (schoner!) – modulair, goed gebouwd, en met een tof design. Op afstand ben ik al enige tijd actief betrokken bij projecten met meerdere kleine huizen. Dat deed ik al met mijn Nederlandse bedrijf. Ik help ze bij de ontwikkeling (Projectmanagement) en promotie (Sales). Ik doe dit voornamelijk in de Rocky Mountains van Colorado, een regio met een grote behoefte aan deze woningen. Vakmensen zijn slecht te vinden en de huizen zijn voor de gewone mens bijna niet meer betaalbaar. Er is duidelijk ook hier meer variatie en een andere manier van werken nodig!

Daarnaast kan ik zowel het circulair bouwen als het gebruik van natuurlijke materialen stimuleren. Denk aan schapenwol als isolatie, lijnolie, hennep of maanhout zonder verlijmingen. In Amerika een iets grotere uitdaging om aan dergelijke materialen te komen dan in Nederland. Wat er wel is, is vervolgens ontzettend duur. Met mijn contacten, en met het zelf verkopen van deze huisjes, die ik samen met de nieuwe eigenaar deels ontwerp, kan ik wellicht ook daar verandering in brengen. Wat zou dat mooi zijn!

In de zomer van 2019 heb ik mijn plan en aanvraag ingediend en is het, en met mij velen, helaas afgekeurd.

Wat nu?

Het is me uiteindelijk gelukt een ander visum te bemachtigen dat me in ieder geval in staat stelt om weer heen en weer te kunnen gaan, voor business. Ik heb daar welgeteld één keer van genoten om bestaande contracten veilig te kunnen stellen – gelukt! – en mijn Amerikaanse activiteiten te re-organiseren.

Maar toen werd het maart 2020… Corona. Ik had een nieuw bezoek gepland, maar kon en kan er voorlopig niet heen.

Kortom… Schakelen, schakelen, en nog eens schakelen. Met twee bedrijven en flexibele woonplekken. De rust keerde weder en ik daalde neer in het Noord-Hollandse Hoogkarspel, dichterbij familie. Ik heb 6 jaar lang aan een kennisinfuus gelegen en zowel mijn ervaring als netwerk is ontzettend gegroeid. Corona heeft me de ruimte geboden om alle kennis en ervaring samen te brengen, namelijk in de vorm van advies voor ondernemers.

Mijn Amerikaanse activiteiten waren er nog. Ik was op dat moment de Sales – en Project Manager van een development in de bergen van Colorado, Whispering Aspen Village. Het project stond door Corona tijdelijk stil. Perfecte timing voor mij, omdat ik er toch niet heen kon.

2024

Corona duurde echter veel langer dan verwacht, voor iedereen. Investeerders trokken zich terug en het werk kwam stil te liggen. Ik ben me gaan richten op andere zaken, maar begon het werk te missen, het keten brede helpen veranderen van de woningmarkt. Ik heb uiteindelijk in 2023 op een verrassende manier soortgelijke activiteiten gevonden in de vorm van een vaste baan bij een aannemer in Amsterdam: Innovatie & Transitie Manager. Waarbij ik de directie, van zowel deze divisie als de groep waar het bij hoort, voorzie van strategisch advies op dit gebied. En dat is wat ik nu met veel plezier doe.