Downsizen, alleen mijn spullen? Nee, ook mezelf

• Geplaatst op Frieda Bakker
• in Downsizen
• op december 7, 2021
• No Comments.

Downsizen doe ik om het resultaat ervan: rust en ruimte in mijn hoofd, systeem, werk en leven. Het is voor mij een ‘terug naar de essentie’. Het geeft ruimte voor het antwoord op de vraag: wat vind ik belangrijk? En, wie zit er eigenlijk onder? Dat gaat verder dan spullen. Dat gaat over mezelf als mens.

Het downsizen van spullen heb ik behoorlijk gedaan en doe ik nog. Het ging tot op het punt van het hebben van 2 koffers en een paar bananendozen in de opslag.

Wat echter voor mij iets is dat veel meer aandacht krijgt, is het downsizen van wat er binnenin me speelt. Dat deed ik al voordat ik de eerste spullen naar de kringloop bracht .

Wat bedoel ik daarmee? In deze blog leg ik het uit en neem ik je er kort in mee. En, je bent direct op de hoogte van wat ik nu doe.

Interne muren

Downsizen, maar dan van binnen. Ik heb het over overtuigingen of angsten die me weerhouden om iets te ondernemen. Of aangenomen maatschappelijke standaarden, de ‘ja maar, zij… (zeggen, vinden, doen)’. Het speelt zich vaak op subtiel niveau af. Iets totaal anders dan een ongebruikt stuk keukengereedschap dus.

Ze komen voort uit opvoeding, onderwijs, maatschappij, cultuur, (eigen) geschiedenis en tijdsgeest.

Ik heb zelf een grote groei-drang en vervel metaforisch gesproken vaak. Met iedere stap in groei kom ik, als er nog belemmerende zaken zijn, bovenstaande voorbeelden als muren in mezelf tegen.

Daar ga ik zo mee om: voelen

Dat is niet altijd leuk en soms zelfs behoorlijk frustrerend als dat in de weg zit. Vaak lopen we ervan weg, omdat het niet leuk voelt. En toch, voelen is juist dan belangrijk. Niet vechten of weg proberen te ‘denken’. Dat ding komt geheid terug!

Het is het toestaan van die muur. Want wat die muur bij me omhoog doet brengen, dat IS die muur. Muur, wat wil je me vertellen?

Door het te voelen vindt er erkenning plaats. Ik vind dat zelf altijd een fijn moment omdat ik in feite niet meer en niet minder doe dan werkelijk luisteren naar mezelf. Dat is zelfzorg. De last valt dan al vaak van mijn schouders. Ik word gehoord.

Na de erkenning kan ik het ook herkennen. Als een patroon waar ik vaker tegenaan ben gelopen. “Barst… dat had ik toen ook. Is dat het?”

Met dit inzicht in handen, kan het helen als dat nodig is. De pleister is van een eventuele wond getrokken. En soms werkt de erkenning al als een zon voor sneeuw.

Het resultaat

Dit proces kost tijd en energie. Ik slaap meer of heb minder zin in dingen doen. Dat kan het resultaat IN het proces zijn. Totdat mijn hele systeem is aangepast aan een nieuw normaal, zonder die belemmering.

Er is dan weer ruimte. Voor creativiteit bijvoorbeeld. Voor antwoorden op vragen die nu uit mezelf kunnen komen. Dappere stappen kunnen weer gezet worden in datgene waar ik wél volledig achter kan staan. De interne zaken die in de weg stonden zijn namelijk gedownsized.

Niet willen missen

Persoonlijk ben ik erg blij dat ik dit als een soort ‘rupsje nooitgenoeg’ aanpak. Tenminste, zolang er een belemmering is die ik in groei tegenkom.

Dit project, My Tiny House, is er een goed voorbeeld van. Het is de eerste van haar soort, in Nederland. Ik was echt aan het pionieren, dus had geen tot weinig voorbeelden. Ik ben daarin ook onzekerheden, angsten en overtuigingen tegengekomen. Bij de start. Bij het spullen opzeggen. Baan opzeggen. Verhuizen naar klein wonen. Huis opzeggen. Nederland opzeggen. Bedrijf opzetten in een vreemd land.

Dat zijn stuk voor stuk hele grote stappen geweest waar ik ook muren in tegen ben gekomen. De mijne gingen voornamelijk over het loslaten van (schijn)zekerheden en mijn neiging tot aanpassen ten behoeve van acceptatie. Ik heb ze bij iedere stap aangekeken zoals boven beschreven, om weer verder te kunnen met waar ik mee bezig was.

Een avontuur was het, My Tiny House, en dat had ik zowaar gemist als ik weg was gelopen voor een muur…

Heb een fijne dag!
Frieda