• Alleen onderweg ~ My Tiny House Tour USA (2)

    DSC_024829 juli – 3 augustus

    En toen begon het voor mij spannende deel: met de auto alleen onderweg omhoog richting de Tiny House Jamboree. Van El Paso, Texas via Santa Fe, New Mexico naar Golden, Colorado. US Highway 285. Rijden, rijden en nog eens rijden. En kamperen in het wild (ja, de ratelslang is gespot!). Dit is het tweede verslag van mijn reis.

     

    3,2,1… start

    Gelukkig, de auto doet het. Alle reeds aanwezige krassen, vlekken en bulten zijn genoteerd en ik kan gaan. El Paso uit en richting de Guadalupe Mountains National Park, het grootste fossiele rif ter wereld! Oeh, ik heb kriebels! Van het warme nest waar ik de eerste dagen heb mogen vertoeven opeens helemaal alleen in dat grote uitgestrekte, voor mij vreemde land. Slik… En ik heb bedacht daar te gaan kamperen… Ergens…

    Alleen

    DSC_0186Oh jasses, dit moet leuk zijn, toch? Mijn ooit zo grootse droom die geleefd wordt, toch? En kamperen in je eentje valt wel mee, toch? Eerlijkheidshalve? Ik voel me hol en leeg van binnen, alleen en ben volledig op mezelf teruggeworpen. Als een waakse haas in een open veld loop ik rond. De neiging om weg te rennen is groot (maar ja, waar naartoe…?). Ik wist dat ik dit zou gaan voelen. Ik ken het gevoel. En wellicht is het je al opgevallen, maar ik ervaar graag. Dus ook dit. Niet erg gezellig, en toch, het voelt goed om hier doorheen te gaan. Ik wil er al een tijdje mijn vinger op kunnen leggen en ik ben het daarom gaan onderzoeken door het er gewoon maar te laten zijn. Al lopende langs een ratelslang, een coyote die voor me langs schiet als ik vlak voor het slapen gaan nog even ga plassen en de uilen die hele gesprekken voeren middenin de nacht. Het contrast kan bijna niet groter. En dan valt het muntje: ik mis gewoon iets bekends om me heen!
    En na twee toch verrassend redelijk goede nachten en meer rust in mijn kont kan ik zeggen: het was goed, alleen kamperen in de wildernis. Het van binnen steeds zo zoeken naar iets bekends, als een rondtollende knop van de radio, staat stil. Sterker nog, de radio is zowaar even uit. Ik ben nu hier. Ik ben in de US. Ik heb een auto onder mijn gat en ik mag wegen vreten! Gaan! Hè hè, ik kan weer genieten!

    Geniet!

    DSC_0240En dat doe ik! Van De Guadalupe Mountains reis ik via Carlsbad (ik ben daar trouwens de grootste grotten van het Westelijk halfrond nog ingegaan, de Carlsbad Caverns. Ook daar even de diepte in.) en Roswell naar Santa Fe. 356 Miles (570 km). Man oh man, wat is dat een feest! De vlaktes, de lange wegen. Ik heb muziek mee en geniet!
    JJ Cale doet goed dienst hier!

    Warm en droog

    DSC_0252Ja, ik ga gewoon nog een paar nachten kamperen. Waarom ook niet?! Lekker goedkoop, heerlijk buiten en ik red me er inmiddels mee. BAM… Een enorm grijs gordijn doemt op en spoelt me bijna van de weg. Ik heb serieus voor, achter, links en recht flitsen om me heen. Tegelijkertijd. Ik vind het stiekem te gek! Ha ha! Maar ja, om hier nu in te gaan kamperen? Ik rijd in Santa Fe daarom voorbij de National Forest en haar kampeerplek. Ja, laat ik eeDSC_0307n warme, droge plek zoeken. Heb ik eigenlijk ook wel verdiend. En ik doe mezelf een overnachting in een Inn cadeau. De beste man achter de receptie ziet me staan en bedenkt dat ik wel korting mag hebben. Vind ik ook!
    Na een dag Santa Fe met haar prachtige rode Adobe bouwstijl (van zand, klei, water en vezels!) trakteer ik mezelf nog een nachtje op een droge plek. Een cabin aka Tiny House maar dan anders.

    Whaaaaaaah!!!!

    DSC_0336En dan! De lange tocht naar Golden Colorado, naar kennissen. Vlakbij de locatie waar de Tiny House Jamboree gaat plaatsvinden. Het zoeken naar slaapplaatsen vraagt veel tijd, energie en aandacht en ik wil mijn foto’s bewerken, uitzoeken en ik wil schrijven! Voorbereiden voor de Tiny House Jamboree. Geen ge-kampeer nu even voor mij. Nog tijd genoeg voor! Ik heb daarom de kennissen aldaar gemaild of ik alvast kan komen. Ja! Je bent meer dan welkom!
    En ik dacht dat ik al een mooie rit achter dDSC_0351e rug had eerder die week. Nee hoor. Hij valt in het niets bij wat ik hier onderweg tegenkom. Een rit van bijna 400 mile (640 km) die me voert van de woestijn-achtige landschappen naar de dennen in de Rocky Mountains. En het is grappig om het landschap te zien veranderen. Cactussen worden kleiner en veranderen in struiken. Er komen boompjes bij en zij veranderen in DSC_0358grote dennen. Glooiende heuvels groeien vervolgens op tot reuzen. En WHAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH. Wat is het MOOI! Ik heb gehuild, gelachen en ook ongegeneerd gegild in de auto! Om de prachtige vlaktes, de idioot groot passerende campers, de uilenpies koffie, de file op zondag middenin de bergen en mijn eerste Tiny House onderweg (zal je net zien, woont er niemand in maar is het een koffiehuis. Evengoed tof!). Meer foto’s van de rit vind je onderaan de post! Wat een feest!

    Arrivée

    Eenmaal aangekomen tref ik een volle tafel aan. Er is heerlijk gekookt en ik kom precies op tijd! Schuif maar aan. Heerlijk! Ik kan me nu rustig voorbereiden op de Jamboree. Ik geniet van de gastvrijheid van de mensen waar ik ben en ik geniet van de ruimte die ze me bieden. Zo ongeveer het tegenovergestelde van een Tiny House. Waarom ook niet! Op 2700 m hoogte. Met beren, dus geen eten in je auto laten Frie… Okay!

    Tot later! Met dan vooral veel Tiny Houses!

    (Van 22 juli tot en met 23 augustus ben ik de USA voor een bezoek aan de Tiny House Jamboree in Colorado Springs. Tot nu toe het grootste evenement op dit gebied. Onderweg hoop ik nog meer Tiny Houses en hun bewoners te treffen. Met een auto en tent rijd ik rond).


     

    FacebooktwitterpinterestlinkedinmailFacebooktwitterpinterestlinkedinmail

6 Responses so far.

  1. Spannend allemaal hoor. Zeker een reis om nooit te vergeten!
    Wat een mooie foto’s heb je gemaakt 🙂

    • Frieda Bakker schreef:

      Dank je wel! Ja, ik heb er veel plezier in en mee, met de foto’s! Ik moet zeggen dat het land zich ook wel erg graag aan me laat zien!

  2. Harry schreef:

    Geweldig! je bent een kanjer!

  3. Miriam schreef:

    Wauw, Frieda, wat een belevenis! Geweldig dat je ons zo laat meedelen in je avontuur. Rollercoaster van emoties, ervaringen, landschappen en je manier van schrijven komt heel erg ‘over’. Heel veel plezier en ik kijk uit naar het volgende verslag.

  4. Marjolein schreef:

    Wow Frieda, wat een fantastische ervaring! Wat leuk dat ze je ook zo in het zonnetje gezet hebben! Mooie post, zo kan ik het een beetje meebeleven 🙂

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.