Heeft downsizen een downside? Ja! (met een knipoog)

• Geplaatst op Frieda Bakker
• in Downsizen
• op januari 24, 2017
• 3 Comments.

Echt, ik bedoel, alle ruimte hoor, in mezelf, om te doen wat ik wil, zonder al die spullen. Maar nu een paar jaar later zijn er een aantal zaken die best hardnekkig de kop opsteken, als gevolg van mijn gedownsize. En ik moet erom lachen. Het komt namelijk echt daardoor en het verandert ook niet. Of mijn omgeving er zo blij mee is? Downsizen heeft dus een downside, vier om precies te zijn.

Maar eerst: downsizen, een heerlijk proces!

Daar ga je dan door al je spullen. Dat niet nodig. Dit al twee jaar niet gebruikt. Wat moet ik hier nou weer mee? Waar was dit ook alweer voor? Oh ja, van die en die gekregen… Het is een proces, downsizen. Bij mij heeft het al even geleden plaatsgevonden toen ik van een kleine eengezinswoning naar 19m2 ging in een woongroep. Ah man, wat een verademing. Hier kun je lezen hoe ik het gedaan heb. Tips voor als je zelf, ook na het lezen van deze blog, alsnog graag wilt ontspullen.
De vraag komt weleens voorbij hoe dat nu voelt? Of ik dingen mis bijvoorbeeld. Nee. Niets. Ik vind het heerlijk. Ik heb alles wat ik nodig heb.

Wat is er dan zo erg? Nou, dit:

1. Ik kan geen cadeaus meer kopen en uitzoeken voor een ander!

Wat een ramp! Met het cadeau in de winkel in handen gaat mijn hele eigen downsize-proces door me heen. Ik zie voor me hoe iemand vriendelijk zou lachen naar me, als dank, als ik het geef.  Werkelijk blij? Geen idee. Ik zie het cadeau in de toekomst zo naar de kringloop vertrekken. ‘Ja joh, ik ben gaan downsizen. Sorry, jouw cadeau’s zaten er ook tussen’.  Met de opties in handen ga ik na, welke zou het proces overleven? Ik weet het niet.
En dan dit. Nu ik zelf weet hoe lekker het voelt om van overbodige zaken  af te zijn wil ik dat de ander gewoon niet aandoen! Met medelijden bijna handig ik het cadeau over. Ik sla het soms zelfs over. Nee, geen cadeau. Sorry. Wijntje?
Ik heb voor mezelf bedacht dat dat helemaal zo slecht niet is, want met lege handen aankomen is ook zo wat… Daarom bij deze meteen wat tips! Etenswaar werkt altijd! Nodig, lekker, cadeau! Een ervaring ook. High Tea. Sauna. Samen met anderen een luchtballonvaart cadeau doen bijvoorbeeld. (En voor het geval dat, ik ben ook af en toe jarig. Mij maak je ook daar blij mee! Spullen? Nope. Niet doen!)

2. Wie is Frieda zonder al die spullen?

Een gek punt wellicht maar onbewust best een ding. Niet zozeer voor mezelf. Ik voel ergens wie ik ben en mijn eigen proces van identificatie met spullen is nagenoeg voorbij. Maar de grap is: anderen. Spullen geven een beeld van iemand. Kan iets over je zeggen als je het hebt. Boeken bijvoorbeeld. Of van wat voor muziek of film je houdt. Nou, daar staat je nieuwe date dan voor de  kast als jij naar het toilet bent. Hoopvol een beter beeld te kunnen vormen van met wie hij te maken heeft. De kast is echter… leeg. Weinig op te maken uit spullen die er niet zijn! Allemaal te overzien hoor, maar ik doe het zelf ook, een kijkje nemen in iemands leven via de spullen die iemand bezit. Identificatie.
Tja, en nu? In gesprek. Ergens dus helemaal niet erg… maar voor de ander vaak wel een beetje vreemd. Dit ben ik. Weinig spullen. Vooral erg naakt, ofzo.
Oh…

3. Wat? Waarom houd je dat wel? Awkward!!

Hmmmm. Als je zo erg downsized maak je hele bewuste keuzes. Dit wel. Dat niet. Over identificatie gesproken. Want waarom houd je in hemelsnaam dat gekke kastje? Hij past niet eens bij de rest? Uhm… Zo eentje heb ik. Het clownenkastje. Staat bij mijn ouders. Arme vader en moeder. Het is echter net een commode. De deurtjes zijn twee kleine schilderijen. Twee clowns in een draaimolen. Stiekem vind ik het prachtig. Ik schaam me er ook zelfs bijna voor dat ik het niet weg kan doen. Ik weet dat ik het niet meer zal gebruiken. Totaal mijn stijl niet meer. Gekocht toen ik op kamers ging.
Wat zegt dat nu over mij dat ik uitgerekend dat houd? Interessante vraag waar ik het antwoord niet op heb. Iets. En zo naakt als hiervoor zonder spullen, zo naakt ben je dus ook met wat je wel houdt. Niet meer verschuilen achter: ‘ja, gekregen van die. Ach, ik gebruik het niet maar er moet wat in die kamer staan he?!’ Nee. Ik mag de ander recht aankijken. Ook dit ben ik. Een clown soms. Leg dat maar eens uit…

4. Vraag me niet om advies over je aan te schaffen spullen

Over tiny houses? Ja! Over downsizen? Ja! Over sommige natuurlijke bouwmaterialen of tiny house international? Ja! (zie de foto hiernaast, INTERnational Tiny House Jamboree) Koeien melken? Ja! Tuinieren? Ja! Leven in woongroepen? Ja! Ik zal je alles vertellen wat ik weet, met enthousiasme. Maar ik verander in een dooie, bleke dame zodra iemand me vraagt om advies over wat ze aan willen schaffen. ‘Ik wil graag een paar extra stoelen hier, op het balkon, met een extra tafel. Wat vind je ervan Frieda?’.
…
Stil. Geen reactie. Zoals gezegd, dood. Ik kan erg blij zijn en reageren, maar niet met dit. Het spijt me echt. Het enige dat er na verloop van tijd uitkomt is dit: ‘Heb je het nodig?’ Ik pauzeer… en ik vervolg voorzichtig: ‘Je hebt al twee sets. Stoelen genoeg. Drie tafels daar. Ik vind het eigenlijk wel prettig dat het ruim is.’
Oeps… mijn praktisch kijk op spullen, gecombineerd met hoe iemand leeft, en wat ze werkelijk nodig hebben kickt in. Voor de ander niet heel erg gezellig… Iedere vorm van enthousiasme spoelt weg met als resultaat dat ze mij niet meer vragen om advies. Chagerijnig mens! Niks aan! En ik snap het. Totdat ze van spullen af willen: Friedaaaaaa, help!

Het plezier van een downsizer… met een knipoog.