• A Long Way Round

    bored-stubbornIk staar voor me uit. Zat ben ik het. Wat moet ik nou? Het is einde zomer 2008. Ik zit in de ziektewet en krijg begeleiding vanuit het UWV. Frie mag terug de arbeidsmarkt op. Gatver de gatver. Ik wil niet meer terug naar wat het was! Het kan gewoon niet meer. Het kan niet meer. Maar wat nu? De arbeidsdeskundige heeft een voorstel gedaan. “Frieda, hier heb je wat adressen. Kijk maar of er iemand tussenzit waar je een klik mee hebt. Het zijn re-integratie therapeuten.” Alsof het iemand anders overkomt kies ik iemand uit, Fabiola Koopmans van ABC, Ander Buro voor Coaching.

    Waar is je passie als je hem nodig hebt?!

    De eerste afspraak is over ongeveer twee weken. Een start naar, tja, naar wat? Ik zou na moeten denken over mijn volgende stappen en ik kan het niet. Ja, ik zou de arbeidsmarkt weer op moeten, op den duur. Ik weet het, en ik haat het. Alsof je een auto in moet stappen waarmee je nog niet zolang geleden tot drie keer toe mee tegen een boom ben gaan parkeren, maar dan gekreukeld en met een whiplash tot gevolg. Ik weet dat ik naar die afspraak moet. Met alle weerstand in mijn lijf neem ik op dat moment een besluit. Het besluit is rigoureus. F**k re-integratie. F**k “ik moet nadenken over wat ik wil”. Ik bedoel, waar is je passie als je hem nodig hebt?!? Ik stop. Daar. De dood ongelukkige mallemolen van zoeken – nadenken – niet weten – toch maar dat proberen – en dit dan? – ja maar als je…  stopt. Ik schuif alles van tafel. Niet meer. Ik ga naar die afspraak. Ja, omdat het moet. Tot die tijd doe ik niets!

    Bijna neuspeuterend staar ik verder. Ik rommel wat nutteloos in mijn appartement. Schuldgevoel over dat ik in mijn neus peuter terwijl ik officieel heel erg hard zou moeten nadenken over mijn toekomst. Ruimte ook in mijn lijf omdat ik die malle molen uit ben gestapt. Losgelaten. Ik zet de tv maar aan. Waarom ook niet? Toch niets anders te doen.

    A Long Way Round

    Ik val middenin een motortocht ergens in Siberië, the Road of Bones. Ewan McGregor en Charley Boorman proberen met hun team een rivier ovelongwayround2r te steken. Het duurt niet lang voordat ik snap wat ze aan het doen zijn. Ze zijn vertrokken vanuit Londen, met de motor. Support team bij zich met camera ploeg. Europa door, Kazachstan, Mongolië, Siberië, Alaska, Canada, USA, met als eindbestemming New York. A Long Way Round. Hard werken, avontuur, teamwork, iets doen wat totaal niemand verwacht of uberhaupt denkt dat je het kunt doen. Ik houd mijn adem in. Wat is dit?!? Ik vind het fantastisch! Het duffe gevoel van binnen maakt plaats voor een sprong. DIT-IS-WAT-IK-WIL. Dit! Precies dit! Ik trek de kast open. Altijd wel ergens een wereldkaart te vinden. Kan ze niet laten liggen. Ik pak een stift en plaats mezelf op de grond. “Als ik dit zou doen, waar wil ik dan heen en wat wil ik dan zien?” En als een blij klein kind begin ik een route te tekenen. Op die lege wereldmap.
    (Foto credits: Long Way Round)

    F**k it flow

    De twee weken gaan voorbij. Ik ben in een flow beland die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Ik doe de radio aan en ik hoor Daft Punk met Around the World, Around the World. Ik kijk naar een discussieprogramma en het gaat over nieuwe transportmiddelen, op waterstof. Want met de motor hoeft van mij niet. Dat was hun reis. Ik wil hier fietsen, daar met een zeilboot, die oversteek op zonne-energie, daar met de trein. Het gaat maar door. Toevalligheid na toevalligheid. Alsof de puzzelstukjes altijd al om me heen hebben gehangen en ze nu opeens allemaal tegelijkertijd op hun plek vallen. Maar ja, dan toch die re-integratie… Ik hoor een stem in mezelf: “Frie, dit is niet heel erg realistisch hè?”. Voor het eerst in mijn leven besluit ik anders. Luister ik naar die naar beneden halende realist? Of is het boefje in mezelf nu zo sterk dat de term ‘f**k it’ zege begint te vieren? Het laatste is het geval.

    “Dan is dit de start van jouw re-integratie!”

    Op weg naar de re-integratie therapeut ben ik zenuwachtig. Ga ik nu serieus tegen haar zeggen dat ik een reis wil maken? En niet zomaar eentje. Nee, een reis van twee jaar ofzo. Met sponsoring. Een team om het te filmen. De hele rataplan. Ik ga heen en weer tussen “Frie, je spoort niet, weet je dat?” en “ Mwahaha, ik ga het gewoon DOEN!”.

    Ik schud haar hand, zeer waarschijnlijk klam. Een diepe zucht en het eerste gesprek begint. Ik hoor het mezelf tegen haar zeggen. Wat wil ik? Dit! Mijn hele verwachtingspatroon is erop ingesteld dat ik een koude bak water over me heen ga krijgen. Een reality-check. “Mevrouw Bakker, ik snap uw behoefte. Zeer begrijpelijk na de ervaringen van de afgelopen paar jaar. Maar nu…” . Het gebeurt niet. Ze kijkt me aan, luistert. Stelt vragen. Over mijn plan! Neemt ze me nu serieus serieus? Ik kan het bijna niet geloven. Fabiola, de re-integratie therapeut, besluit het gesprek met een statement. “Nou, dan is dit de start van jouw re-integratie”. Wat? Mijn idiote plan? Hahahahahaha! Er gebeurt vervolgens van alles tegelijkertijd. De emotie van vrijheid (zou dit dan toch zomaar kunnen plaatsvinden?), de schaamte over mezelf (waarom neem je jezelf en waar je over droomt niet serieuzer?), en de opluchting (het is eruit!).

    Je kunt je wellicht voorstellen dat ik totaal van mijn padje af bij die afspraak vandaan kwam.

    Noodzaak

    Een jaar van verder dromen, omscholing tot journalist en fotograaf, en drie bezoeken aan Londen, voor contact met de maatschappij die de motormannen op reis heeft geholpen, volgt. Ik vertel het aan slechts een handjevol mensen. Geen zin in demotiverende reacties als “Zou je dat nou wel doen?”, of, “Maar je moet toch…?”. Het is pril. Het is wiebelig, dus ik ben enigzins voorzichtig. En ik kom tot het punt dat ik werkelijk in contact ben met het bedrijf en een voorstel mag doen. Maar daar strandt het. Als het uberhaupt plaats zou gaan vinden, dan gaat dat nog zeker een jaar aan voorbereiding kosten. Pas twee jaar later zou het dan gelanceerd kunnen worden op televisie (mijn host in Londen bleek een cameraman te zijn geweest voor de Belgische televisie en kon me hier van alles over vertellen). In de tussentijd dient er ook brood op de plank te komen. Hmmmmm…
    Mijn idiote en tegelijkertijd fantastische plan gaat dan toch de kast in en ik start met schrijven voor online magazines. Ik ben enigzins teleurgesteld, maar troost me met de gedachte dat ik maar mooi ben omgeschoold, drie keer in Londen ben geweest, en een fantastische tijd heb gehad in mijn eigen creatie bubbel waarin ik ouder en wijzer ben geworden, op mijn manier. Ik had het nodig.

    Voor een aantal jaren is het stil, volgt er werk en schiet het plan soms nog door me heen. Het gevoel van die flow! De kaart heb ik nog steeds, met de route. Een excelbestand met adressen per continent gaat mee van laptop naar laptop. Ik kan het niet wegdoen. En ik vraag me af en toe af hoe het komt dat het strandde.

    Gewoon dus wél hè!

    Het is september 2016. Na jaren tref ik Fabiola weer, mijn re-integratie therapeut van toen. Ze is erg benieuwd hoe het gaat. We spreken af in Bergen, Noord Holland. Koffie zaakje. Boek mee waar ik in sta om aan haar te laten zien. Ze kijkt me stralend aan. Als een trotse moeder bijna! Het doet me veel en het maakt dat ik weer terugdenk aan die tijd, die droom, mijn grootse plan.

    Wacht eens even…

    Opeens ratelt er van alles van binnen. Roestig, maar ik word wakker! Een proces die vlak voor de afspraak al startte en tijdens de afspraak bekrachtigd wordt. Verrek… ha! Ik bén op reis! Drie bezoeken aan Amerika in het afgelopen jaar! De vierde is al geboekt! Ik leef al een half jaar uit mijn koffer. Ik ben op reis! IK BEN OP REIS! De bouw van mijn tiny house, in Amerika, gaat zeer waarschijnlijk gefilmd worden. Ik draai mee met het bouwproces in de fabriek. Ik wil en ga bouwen met natuurlijke materialen. Reis, film, natuurlijke dingen. Zie je mijn plan?!? HA!

    Met een dikke knuffel zeggen we elkaar gedag na een erg leuk weerzien. Er staat een glimlach op mijn gezicht en ik weet van wie die is. Die boef die mezelf voor de verandering wél serieus nam! Als ik er nu aan denk gebeurt het weer… ik kan niet stoppen met lachen van binnen. Zonder het zelf in de gaten te hebben heeft mijn plan zich namelijk op een hele andere manier, met een redelijke omweg, aan mezelf gepresenteerd: A Long Way Round! Hahaha! Fan-tas-tisch!

    Verras me maar!

    En ik schrijf dit nu vanuit Calgary, Canada. Met de auto ben ik van Colorado Springs omhoog gereisd. Door Wyoming en Montana. Over twee weken reis ik weer terug. Via Washington, Oregon, Utah. DSC_0314Onderweg wil ik op bezoek bij mijn houtleverancier van mijn huisje, moonwood. En mijn schapenwol isolatie. Iets anders dan reizen met zonne-panelen, maar het past me. Dit, op deze manier. Mijn werk voelt niet meer als werk. Mijn leven kost op dit moment geen drol. Nog even en dan zal ook mijn tiny house gebouwd gaan worden.

    Althans, dat is het plan. Maar plannen gaan weleens anders dan je denkt, zo zie je maar weer. Ik laat me daarom meer en meer verrassen. Ik neem mijn dromen, voor zover ik ze heb, serieuzer. Ik neem mezelf serieus. Ik heb een goed verhaal voor kleinkinderen die ik niet ga hebben (maar dat geeft niet). En wat jij hiermee moet en doet? Dat is aan jou! Als het je doet glimlachen, dan is mijn doel al gehaald.

    Ha, wat een stunt!
    Adios!

    Mocht je meer willen weten over Fabiola en haar werk? Hier kun je haar vinden. Ze vond het leuk en goed dat ik dit hier vermeld. 


     

    FacebooktwitterpinterestlinkedinmailFacebooktwitterpinterestlinkedinmail

10 Responses so far.

  1. Inge schreef:

    Ik houd van jouw innerlijke boef 🙂
    (en de rest)

  2. Fabiola schreef:

    Hé Frieda,met je verhaal ben ik weer direct in de geweldie energie die jij hebt. Ik geniet van elk bericht wat je plaatst over reizen, je eigen weg gaan en genieten van wat er allemaal is. Jij die de toen Nederlandse koningin zo wist te boeien dat ze het protocol aan haar laars late en alles wilde horen. Blijf schrijven en vertellen en je verwonderen. Volgende keer bij jou !! Liefs fab

    • Frieda Bakker schreef:

      Oh wow! Dank! 🙂
      En dat je dat onthouden hebt van de koningin…
      Kom maar langs in de USA. Ik zie je graag!

      Liefs!

  3. Rob Alberts schreef:

    Prachtverhaal!

    Ik wens je veel succes met het vervolg!

    Vrolijke groet,

  4. Joke Boerrigter schreef:

    Goede morgen Frieda,
    De beste wensen vanuit de Costa Blanca,waar wij drie maanden per jaar verblijven. Elke morgen start ik hier met een kopje koffie in bed. Vanmorgen was jij daar op mijn IPad! Zo boeiend! Ik bewonder je om de manier waarop jij doet wat je voelt. Het is inspirerend om te lezen welke stappen je allemaal neemt om te komen waar je wilt zijn. Ik blijf je volgen.hartelijke groeten van Joke

    • Frieda Bakker schreef:

      Wat bijzonder Joke! Dank voor je reactie! (officieel verlegen).
      Geniet van je koffie en verblijf! Ook bijzonder!

      Vanuit een iets kouder werelddeel (Calgary… -18),
      Groet!

  5. Bianca schreef:

    Lieve Frieda, jaaaa ik herinner me nog het delen van je plan. Super mooi om jouw verhaal te lezen. Ik zie en hoor je grote glimlach. En ik geniet van je schrijven. Liefs Bianca

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.